«قطب الدین صادقی» در «عزیز شنگال» علاوه بر آنکه نمایشی درخشان از واقعه ای معین به دست می دهد، به اثر خود ابعاد تازه ای نیز افزوده است:

1- کلام نمایش منحصر به ترانه ها و آوازهای کردی است با حرکات و قصه های آشنا که بیننده را رهبری می کند و نیاز ترجمه را به حداقل می رساند. او چندی است دغدغه عبور از کلمه به طرف صوت را تجربه می کند تا جهان تئاتری اش را گسترش دهد.

2- پایه گذاری اولین اپرای بومی موفق ایرانی با استفاده از حرکات تئاتری را شاهدیم، نشانگر اینکه صادقی کارگردانی تئاتر-اپرا را تجربه می کند. استفاده از بازیگر توانایی چون تریفه کریمیان که خواننده اپرا نیست، اما با خواندن یک ساعت آواز اپرایی و ترانه های محلی، کل ماجرا را روایت می کند و به نمایش طراوت و شگفتی می بخشد.