پیش از وقوع انقلاب، تعدادی از مسوولان فرهنگی آن رژیم، درصدد برآمدند تا فرهنگ را ملی کنند، در ادامه ملی کردن همه چیز از جمله هنر، گروهی از نقاشان که بیان فردیت مدرن و محتوای ذهنی خود را فارغ از هر دستوری به بوم منتقل می کردند با چاقوهای هفت دنده و بازداشت و بازپرسی مواجه شدند و عده ای دیگر که آتلیه شان از مزایای دولتی بهره می برد، متقاعد شدند که هنر دیکته شده از بالارا پیاده و نوسازی کنند. در پی این شناخت، جنبشی شکل گرفت که شعارزدگی و سطحی بینی، حس نوستالژیک و احساساتی گری آمیخته با شور توده مردم، شالوده فکری اش شد و با احیای نشان های به ظاهر کلاسیک ملی به عنوان ماده خام، سعی در تولید آثاری با