«من و کاوه هر روز با هم قدم در مکانی می گذاریم که چشم های هزاران مشتاق به راه ما دوخته شده است. ما سعی می کنیم آنها را با نور علم و معرفت آشنا کنیم و راه شان را برای فردایی روشن هموار سازیم. روبه روی مان دریچه ای است که به دشت پر از اقاقیا گشوده می شود و آسمانش پر از ستاره امید است.» پایان

چه پایان راضی کننده ای! دختر ساده، خجالتی، متوسط، آرام و صبور که در تنهایی سرد و غمناک خود دست و پا می زند، اغلب در عشق شکست خورده و خسته از شکنجه روزگار و جورکش و جفادیده و باوقار و وابسته به یک دیگری که قرار است پیدا شود و او را کامل کند و دیگری، مرد، که اغلب معلم یا پسر همسایه یا پسرعموی دختر یا یکی