شیوه ای که نقاش در این دو مجموعه برای بیان تاریخ، از دیروز تا امروز پیدا می کند، از نمایشی مستندوار عبور می کند و بجای نشاندن عین به عین حادثه های تاریخی، از شیوه ای نامعمول کمک می گیرد: یعنی او استیصال، درماندگی و کنش های فعال سوژه هایش را بوسیله ترکیب آن ها با پس زمینه هایی نشان می دهد که آثار فخیم نقاشان انقلابی فرانسه است و بدینوسیله برای آنها معادل سازی می کند. «داوید»، «تئودور ژریکو» و «دلاکروا» تاریخ کشانی هستند که «محب علی» در مهم ترین نقاشی های این دوره اش با اتکا به آنها سوژه های معاصرش را بر بوم جانمایی و طرح ریزی می کند. پلانی که بیننده در بدو ورود به گالری، با کمپینی از سیاه پوشان