امسال گیشه سینمای ایران، رکورد زد و فروش های یک میلیاردی و بالای یک میلیارد واقعا زیاد بود با این همه تهیه کنندگانی که عنوان کردند با چنین فروشی فیلم شان ضرر کرده، کم نبودند؛ این، دو واقعیت سینمای ایران بود و هست اما واقعیت سومی [که اغلب فقط در خانواده سینما از آن گفته می شود و کمتر به رسانه ها راه می یابد] این است که فیلم ها [مگر فیلم اولی هایی که تهیه کنندگان شان راه و چاه را نمی دانند] قریب به اتفاق، پیش از آنکه فیلمبرداری شروع شود، هزینه های ساخت شان از راه های گوناگون از جمله حمایت اسپانسرها تامین می شود و این همان رمز جادویی سینمای ایران است که با وجود اینکه در گیشه و طبق موازین گیشه و میزان سهم سالن های نمایش، فیلم ها ضرر می کنند همان تهیه کنندگان در سال بعد، چند فیلم دیگر را کلید می زنند! این سه واقعیت در کنار هم، نه تنها وضعیت گیشه سینمای ایران را غیرشفاف می کنند و بر آینده آن نیز پرده ای از بی اعتمادی می کشند. در حال حاضر، تعداد فیلم هایی که تهیه کنندگان شان با اتکا بر پایین بودن آمار فروش، از پاسخگویی مالی به عوامل سازنده طفره می روند، کم نیست و از سویی دیگر، وقتی تهیه کننده ای پیش از ساخت فیلم، هزینه های احتمالی را از طریق اسپانسر تامین کرده باشد، دیگر دغدغه استقبال مخاطب و فروش ندارد! حتی می توان این عامل را، دلیل اصلی مخاطب گریزی سینمای ایران در سال های اخیر دانست البته تمام این صغرا-کبراها را چیدم تا برسم به خبری که شخصا، خود مرا شگفت زده کرد، علی سرتیپی تهیه کننده پرفروش ترین فیلم سال 93، اشاره کرده به عملکرد یک پردیس سینمایی در پایتخت و گفته: «تولید فیلم های پرمخاطب و ساخت سالن های استاندارد و به روز می تواند در جذب مخاطب موفق باشد که نمونه بسیار موفق آن می تواند مجموعه «کوروش» باشد. با افتتاح این مجموعه، فروش یک میلیاردی به فروش 30 میلیاردی سالانه سینمای ایران اضافه شد.»به نظرم این یک اتفاق است که یک مجموعه سینمایی بتواند، این قدر بر فروش سالانه سینمای ما تاثیرگذار باشد.