ما ایرانی ها اصولامشکلی با تعطیلات بزرگ نوروز نداریم چون همیشه یا در تعطیلاتیم یا در بین التعطیلینیم یا کلاتعطیلیم و نمی دانم امروز چندشنبه است.

برعکس مسوولان ما که هرگز تعطیل نیستند و کاملاباز هستند و هرگز هم تعطیل نمی شوند یعنی هرگز به بازنشستگی یا تعطیلی اعتقاد ندارند و حتی حاضر نیستند کرکره را نصفه بکشند پایین.

درواقع ما مردم چون شمع می سوزیم منتها شمع ماشین و هیچ روشنایی و نوری ازمان درنمی شود، برعکس مسوولان چون شمع می سوزند و در آخرین لحظه به جای اینکه خاموش شوند با تغییر کاربراتور تغییر کاربری می دهند و گازسوز و دوگانه سوز می شوند. از طرفی سال 93، سال عجیبی بود چون آمبولانسچی بی آنکه دچار وضعیت اورژانسی بشود، آمبولانس را نوشت که جای نگرانی نیست و یک سال دیگر برای تبدیل آمبولانس به اوراق وقت هست.

پس اساتید نگران نباشند و مایوس نشوند. مورد عجیب 93 این بود که ما یک عمر توی مطبوعات کار کردیم ولی توی سینما به من و بهرنگ، سیمرغ و لوح تقدیر دادند.

احتمالاسال آینده جایزه خوارزمی و بعد جایزه رب گوجه فرنگی می دهند، ولی توی ارشاد به راحتی از کنار ما و روی ما و پهلوی ما می گذرند که عیبی ندارد.

البته واقعا دست ارشاد درد نکند، سال گذشته خوب بود، منتها ما نوستالژیک هستیم و مثل مزه نان تافتون معتقدیم هرچیزی قبلاها بهتر بوده، ارشاد که جای خود دارد.

در آخر من دور شما بگردم که من را می خوانید. کاشکی سال بعد من صدام خوب شود و بتوانم برایتان هرروز بخوانم. در پایان نیز عیدمبارکی. روی همه تان را حساب می کنم و دست همه تان را می بوسم.