... اینکه رهبر انقلاب در دیدار با عوامل فیلم «شیار 143» از لزوم پرداخت بیشتر به موضوع دفاع مقدس حتی طی 50 سال می نمایند: فی النفسه می تواند رویدادی تامل و تفکر برانگیز باشد. بعد از سال ها از جنگ جهانی اول و دوم و ساختن هزاران فیلم در آن باره، امری که جلب توجه می کند: امتنان و عنایتی است که مخاطبان به مقوله جنگ کشورهای شان دارند. حال اگر در این میان جذابیت بصری و فیلمنامه ای را دو عنصر تاثیرگذار بدانیم، رابطه این دو گزاره در سینمای کشورمان چیست؟ بر اهالی فن سینما آشکار است که اگر فیلمنامه ای به درستی چفت و بست اساسی داشته باشد و کارگردان هم از قدرت بالایی در بازی گرفتن برخوردار باشد، لامحاله آن اثر در یادها می ماند... به راستی اگر از مخاطبان حرفه ای سینما پرسیده شود چه تعداد از فیلم های دفاع مقدس در خاطرشان مانده، چه جوابی را باید شاهد بود؟! اینکه رهبر انقلاب با نگاه حرفه ای به مقوله جزییات جنگ از جمله «نقش مادران» و «مخالفت و موافقت والدین و مدرسه یا تشییع جنازه شهدا» خواستار آن هستند روی این سوژه ها کار شود، باید نگاه سازندگان هم به این صورت تبیین شود. هرچند شاید به این موارد در سینما و تلویزیون پرداخته شده بود ولی آیا تاثیرگذاری اش به اندازه ای بود که بشود، مثال زد؟ یا اینکه «افسانه جومونگ» شاهد آورده می شود و قید افسانه مورد توجه قرار می گیرد نه واقعیت، نمی تواند تلنگری به نویسندگان و سازندگان وارد کند؟! هر چند به قول ایشان «قصور» بزرگی اتفاق افتاده ولی امید است این راه به فرجام نیکی منتهی شود و جزییات جنگ نابرابر نه فقط در توپ و تانک بلکه در سایر موارد مهم تر مورد مداقه قرار گیرد که شاهد آن باشیم سینمای دفاع مقدس مان هم حرفی برای گفتن در جشنواره های جهانی داشته باشد که هم عیار ما سنجیده شود و هم آنان که این خود مقوله ای است دیگر...