شما حتما در ایام عید امسال، شبکه دو را نگاه کرده اید مخصوصا راس ساعت 21:30 که ایرج طهماسب و گروه عروسک هایش، برنامه داشتند. عروسک محبوب امسال که از بقیه موفق تر ظاهر شد[نه به نظر من که به نظر خیلی ها؛ می توانید بروید بپرسید] «جیگر» بود، شخصیتی عصبانی که با تکیه کلام «می فهمم، می فهمم، می فهمم» توانست در اتوبان ها، جلوی بعضی زد و خوردهای فرهنگی را بعد از لایی کشی های دوستانه بگیرد یا اگر اتومبیلی جلوی پارکینگ همسایه ای پارک شده بود بدون شماره تلفن همراه روی داشبوردش، از آفریده شدن صحنه هایی به شیوه «خشم اژدها»ی مرحوم بروس لی جلوگیری کند. «جیگر» برای بیان عصبانیت اش معمولا هر جمله را سه بار تکرار می کرد. بنده هم با عرض معذرت مجبورم در موارد خاص، همین کار را کنم چون حتما به بنده حق می دهید که در این ستون نمی شود با سر، آجر شکست یا با نانچیکو، هم اتومبیل، هم خود راننده را پنچر کرد. می دانید که ما در ایران یک چیزی داریم به نام صنایع دستی یا همان هنرهای دستی[الان دارم مثل آقای مجری صحبت می کنم] که خیلی هم خوب است، اصلا مفید است و در نمایشگاه ها هم باید امتیازات ویژه داشته باشند اما امسال که این نمایشگاه ها دست بخش خصوصی بوده، هنرمندها اجاره داده اند و بخش رایگان ظاهرا مال فروش ترشک بوده که البته تمیزش، چیز خیلی خوبی است. شاهرخ پوری که هنرمند نمدمال است و راهی نمایشگاه نوشهر شده، در این باره گفته:«این غرفه ها از 11 سال پیش آغاز به کار کردند و ابتدا رایگان بودند بعد با اجاره هر غرفه 100 هزار تومان شروع شد و امسال به 700 هزار تومان رسید...باز هم این قیمت، مناسب تر از غرفه های دیگر بود چون در نمک آبرود، اجاره غرفه های صنایع دستی به دو و نیم میلیون تومان هم می رسید.»به نظرم حالاآن لحظه نهایی ورود «جیگر» به صحنه است:«آخه ترشک صنایع دستیه، صنایع دستیه، صنایع دستیه؟!»