من هم مثل شما، روز و شب توی اینترنتم البته نه در اتاق های چت، به خاطر کارم! با این همه پسر هشت ساله ام از آن طرف اتاق، در حالی که دارد با مشق هایش کلنجار می رود، دائم تکرار می کند: «بابا! دست بردار! کمی هم به فکر خونواده ت باش! چقدر اینترنت بازی می کنی!» اما خودش که عاشق سیستم آندروید است و امکانات اش، تا چشم من را دور می بیند از حق دانلود وایرلس من سوءاستفاده می کند و هی بازی دانلود و نصب می کند روی موبایل همسرم. می دانم که نسل جدید، جور دیگری فکر می کند درباره اینترنت و امکاناتش و کار به جایی رسیده که حتی فیس بوک هم فقط مانده برای پیرمردها! ویندوز ظاهرا دارد بازی را به سیستم های عامل دیگر می بازد و همان مسیری را می رود که روزگاری داس رفت یعنی با ویندوز بیشتر می شود کار کرد تا تفریح اما وضع نسل قبل از من یا حتی دو نسل قبل از من، در قبال اینترنت ناخوشایند تر است. باورتان می شود که رابرت دنیرو، اسطوره بازیگری تاریخ سینما، در قلب نیویورک و در حالی که همه کاره شرکتش در اتاق بغلی دارد با اینترنت، جشنواره فیلم ترایبکا را می چرخاند [که در 14 سال گذشته حدود پنج میلیون بازدیدکننده داشته و بیش از 900 میلیون دلار درآمدزایی داشته] هنوز با اینترنت مشکل دارد؟ جین رزنتال می گوید: «او لینک وبسایت ها را برایم می فرستد و از من می پرسد، اینها را چطور باز کنم؟» با این همه، دنیرو از زندگی راضی است. می گوید: «واقعا کاری به وبسایت ها ندارم، مگر نیویورک تایمز که یکشنبه ها آن را می بینم. زندگی خیابانی در نیویورک را دوست دارم. فصل ها را هم دوست دارم، هرچند بعضی وقت ها ناراحت کننده هستند.» یعنی می شود چندان هم وابسته به اینترنت نبود و خوب زندگی کرد. فکر می کنم حافظه دنیروی 71 ساله از من 47 ساله بهتر باشد چون دائم برای چک کردن هر چیز، به اینترنت مراجعه نمی کند. پسر من می گوید:«بابا دیگه حافظه نداره! این کامپیوترو ول کن بابا!»