شما وقتی بچه بودید، منچ را بیشتر دوست داشتید یا مار و پله را؟ یادم است زمان بچگی ما، اوایل دهه پنجاه، منچ طرفدار بیشتری داشت چون کمتر در ارتباط با شانس بود و برای برد در این بازی باید برنامه ریزی می کردی. منچ یک بازی قدیمی آلمانی ست که ما در ایران، آن را با کلمه اولش می شناسیم[Mensch ärgere Dich nicht] و مار و پله، که مطلقا بر اساس شانس است یک بازی قدیمی هندی ست. حالاچطور این دو بازی در ایران، برادر شدند و دو طرف یک صفحه قرار گرفتند، خدا داند و بس! الان البته، بچه های دهه 90، مار و پله را بیشتر ترجیح می دهند. چرا؟ نمی دانم! از پسرم هم پرسیدم که جواب مشخصی نداد اما ظاهرا بار مسئولیت کمتری دارد چون همه چیز به گردن شانس است! حالاچرا این صحبت پیش آمد؟ علیرضا رضاداد دبیر جشنواره فیلم فجر و مشاور عالی رئیس سازمان سینمایی، درباره مشکلات ساخت فیلم دوم حتی بعد از موفقیت فیلم اول گفته: «فیلم دوم ساختن و اصولا حفظ موقعیت به دست آمده در سینمای ایران سخت تر از به دست آوردن یک موقعیت است... یکی از دلایل این است که رشد در سینمای ما و به جایی رسیدن غالبا پله پله اتفاق نمی افتد و مثل بازی مار و پله می ماند و عوامل ناشناخته برای بالارفتن و پایین آمدن زیاد است.» با چنین استدلالی به نظر می رسد که مسئولان سینمایی ما، سریعا باید به فکر تغییر بازی از مار و پله به منچ و بعدش هم به شطرنج باشند. آخر معنی ندارد که در هنر، شما چند تا مار داشته باشید و حرکت تان هم دست خودتان نباشد و تا یک قدمی برد هم بروید و با نیش یک مار، برگردید به خانه اول!