نخستین بار که بعد از چند ماه دوری از تهران در یکی از خانه های پایتخت با دوست عزیزی درددل می کردم از دوره های گرفتگی و افسردگی ام در روستا، با تعجب ابروهایش را انداخت بالاو گفت: پس اونجا هم حال آدم بد می شه.

همین یک جمله چند هفته ای مهمان ذهنم بود. فکر می کردم چه طور ذهن آدمی تصور می کند با کوچ یا مهاجرت، با تغییر جغرافیا و محیط رنج هایش هم دود می شود و می رود هوا. معمولا می گویند آدم مهاجر به خاطر غرق شدن در دنیای جدید و دل مشغولی های تازه دیگر فرصت نمی کند به رنج ها و غصه هایش مثل قبل فکر کند. برای خودم هم پیش آمده. در شهر یا کشور دیگری که ریتم زندگی در آن تندتر است و زندگی جدی تر فرصت