نزار قبانی شاعر عاشقانه هاست. اما این شاعر عاشقانه ها، برای شعر میهنی و سیاسی اش نیز شهرت جهانی یافته است. قبانی اعتراف می کند: «من از خانواده ای هستم که شغل آنها عاشقی است. عشق با کودکان این خانواده زاده می شود. در خانواده ما هر طفلی در سن 15 سالگی پیر است و در کار عشق و عاشقی، صاحب طریقه ای...»

16 ساله بود که پرنده شعر بر شانه هایش نشست: نخستین مجموعه شعرش هم مجموعه ای عاشقانه بود و اینگونه شعر گفتن تا آخر عمرش یعنی 75 سالگی که در لندن درگذشت با او همراه بود. روز آخر در بیمارستان در مورد آرزویش نوشته بود که او را در دمشق به خاک بسپارند: جایی که زهدانی برای آموختن شعر و خلاقیت به او بود و این شهر بود که الفبای یاسمن را به او اعطا کرد. در نهایت هم به آرزویش رسید و روز بعد از مرگش در دمشق به خاک سپرده شد.