داستان تلخ این نماد هویت بنای سفارت نیز از همان جا آغاز می شود. محتوای کتیبه همان ذات سیاست خارجی رییس جمهورمان را می گویم اما ظاهرا به مذاق دوستان وزارت خارجه جناب احمدی نژاد خوش نیامده بود. هنرمند که برای نظارت بر نصب آن در برلین بار سفر بسته بود به وزارت خارجه خوانده و با هزار بهانه، پرسش و اما و اگر مواجه شد: چرا این شعر را انتخاب کرده اید؟! چه سنخیتی بین این شعر و سیاست ما وجود دارد؟! چرا حرف از تعامل با دشمنان زده اید؟ چرا از مدارا با آنان گفته اید؟! چرا و چرا... بهانه جویی ها ادامه یافت و نهایت داستان این شد که این اثر برجسته هنری، که می توانست آبروی هنر کشورمان در یک پایتخت مهم اروپایی باشد راهی انبار شد و جای خالی آن بر پیشانی سفارت ماند و ماند و هنوز هم مانده است!کار خود را ناتمام می دیدم. از طریق همه دوستانی که بعد از من بر مسند سفارت در پایتخت آلمان نشستند موضوع را پیگیری کردم. آن طور که دوستان به من گفتند پیگیری هم کردند و ظاهرا به نتیجه نرسیدند. از کنه ماجرا و آنچه به دوستان گفته شده بی خبرم اما آنچه را می دانم این است که این فضا در زمان مسوولیت رییس جمهور روحانی نیز همچنان خالی است. کاش می شد مهر حافظ نه فقط بر پیشانی سفارت مان در برلین که بر سردر همه سفارت های کشورمان زده می شد.

*سفیر اسبق جمهوری اسلامی ایران در برلین