مردم تهران هنوز درگیر لاله زار و کافه نادری و گردوخوری غروب های تابستان سر پل تجریش اند؛ از ترانه های قدیمی و پاتوق هایی که 40 سال پیش می رفتند یا حتی نمی رفتند و فقط در مورد آن شنیده بودند، امروز با حسرت یاد می کنند. گویی جامعه ایرانی در تونل زمان حرکت می کند، منتها رو به عقب. اینجوری است که وقتی نویسنده ای از زندگی پیش از انقلابش در دبیرستان ژاندارک و کلاس نمایش مادام فلان و فلان می نویسد، مردم با «خوش به حال آن روزها» می خوانند و اگر ترانه ای می شنوند که روزگاری در فلان کافه خوانده می شده، حالشان به یک باره خوش می شود. انگار «روزگار رفته» باید حکایت شود که امروز روز قابل تحمل باشد. ماجرا