می خواهم از خانم اتحادیه سخن بگویم. به ازای سال های متمادی ای که در دانشکده ادبیات به هم سلام گفته‎ایم و با هم پله‎ها را تا طبقه دوم بالارفته‎ایم. او به سمت دفتر گروه تاریخ رفته است و من به سوی گروه فرهنگ و زبان های باستانی. هر دو اشتیاق درس دادن داشته‎ایم؛ با دوستان مشترک. ملایمت ها و ناملایمات را با هم چشیده‎ایم و سرپا مانده‎ایم! وقتی که در این مراسم برای سخنرانی دعوت شدم، یک لحظه تردید کردم، چون با وجود سابقه دوستی دیرپا و ارادت‎های فراوانی که به خانم اتحادیه دارم، قرارگرفتن خود را در این جایگاه، زیاد مناسب نمی ‎دیدم؛ به این خاطر که میان آنچه به عبارتی تخصص ناچیز من است و آنچه خانم اتحادیه قلم می ‎زنند، هزاران سال فاصله است. من از خدا در آسمان ها سخن می گویم و به توانایی‎ها و زیبایی‎های ایزد بانوان اشاره می ‎کنم که چگونه در هزاره‎های پیشین، ذهن و اندیشه مردمان را به خود مشغول کرده بودند و منصوره اتحادیه درصدد معرفی خاطرات تاج‎السلطنه است؛ زنی از دورانی نه چندان دور از روزگار ما، بانوی باشهامتی که یک تنه به مصاف سنت‎های دست وپاگیر دوره قاجاری می ‎رود و کفرگرایی‎هایش را می ‎قبولاند و تشریفات کاملامردانه دوره قاجاری را با قدرت تمام به کنار می ‎زند و به ندای قلب خود گوش فرامی دهد. من اگر از ایزد بانوی اشی صحبت می ‎کنم که چگونه برکت به خانه‎ها می ‎برد و بانوانی را که یاری او را می ‎طلبند، سفیدبخت می ‎کند، او از نجم‎السلطنه سخن می ‎گوید؛ در مجموعه زنانی که زیر مقنعه، کلاه داری کرده‎اند. من اگر قوانین ازدواج دوران بسیار دور را در جشن‎نامه خود او به چالش کشیده‎ام، او عقدنامه‎های قاجاری و بعد از آن را از صندوقخانه‎های مادربزرگ‎ها بیرون می ‎کشد و درباره کابین‎های آنان حرف می ‎زند. اگر من به قوانین و شرایط کاری زنان در دوران هخامنشی می ‎پردازم، او با انتشار اسناد ذی قیمت و جالب توجهی از وضع اقتصادی زنان در دوران قاجار و پس از آن، سخن به میان می ‎آورد.

پس کار ها با وجود فاصله‎ها از یک قماشند و چنین می ‎شود که به راحتی می ‎توان دیوار ها را از میان برداشت و در فضاهای صمیمانه در کنار هم و هرکس به گونه‎ای به فرهنگ ایران خدمت کرد.