اپرای سعدی را باید چند بار دید. نمایشی که یکبار به لحاظ موسیقایی جذبت می کند، یکبار به خاطر شعر سعدی، یکبار هم بخش عروسکی اش. شاید دیگرانی باشند که دلایل بیشتری برای دیدن مجدد این نمایش داشته باشند اما به هر حال باید این اپرا را در میان هفت اثر بهروز غریب پور کامل ترینش دانست. چون در آن همه چیز به لحاظ زیبایی شناسی به حد اعلای خودش رسیده است. نمی توان به سادگی از کنارش گذشت. فقط کافی است یکبار ببینی اش دوباره وسوسه می شوی برای دیدن دوباره و چندباره اش... این خاصیت یک نمایش نزدیک به کمال است که از جاذبه قریحی و ذوق بسیاری برخوردار است. مخاطب هم به دنبال چنین اثری است که بیشتر نیازهایش را از راه دیدن یک اثر رو به کمال برآورده کند. نیازهای معنوی که با دیدن تئاتر و نقاشی و فیلم و گوش دادن به موسیقی تا حد زیادی برآورده خواهد شد.