سال 1966 در زندگی جیانگ چینگ بسیار جنجال برانگیز بود. او به عنوان مشاور فرهنگی ارتش تعیین شد. حال، این او بود که ارتشی مرکب از شش میلیون نفر را در حوزه های اپرا، رقص، موسیقی و ادبیات راهنمایی می کرد. مخصوصا برای چنین شغلی لباس نظامی مردانه پوشید. به این ترتیب با دیگر رهبران چین تفاوتی نداشت، در طول تابستان با احتیاط در همه نشست های این کمیته دخالت و خود را طوری معرفی می کرد که گویی یک سرباز است. باید هر چیزی را که در جهان پیش از او بوده، نابود می کرد. بنابراین غارت منازل متفکران را به بهانه دست یافتن به کتاب های قدیمی کلید زد. جیانگ در طول انقلاب خاص فرهنگی اش که خود را خورشید آن می دانست، دست به اقدامات زیادی از این قبیل زد. در کنار مائو ایستاده، دست هایش را اندکی بالامی برد تا به احساسات میلیون ها انسانی که صف کشیده بودند، پاسخ دهد. آنها برای مائو نمایندگان «توده ها» به شمار می آمدند، اما برای او فقط «عامه» مردم حساب می شدند. ملاقات با عامه مردم احساساتش را برمی انگیخت. در هشتم سپتامبر، مائو به همسرش گفت تمایل دارد «آشوب بزرگی در زیر آسمان به راه اندازد» تا بتواند سیاست جدیدش را اعمال کند. جیانگ در این امر یک ماجرای جدید را می دید. بنابراین جوانان را تشویق کرد تا بر کارمندان بشورند و تلاش کنند قدرت را به دست گیرند. انقلاب فرهنگی او همین طور بود که شروع شد. در طول آن تابستان طولانی و به شدت گرم، مائو به نفع لیوشاوچی از قدرت کنار کشید. بیوه مائو از طریق روزنامه خلق او را محکوم کرده و سرمایه داری پست نامید. هنوز چیزی نگذشته بود که مسئولیت برگزاری یکی از مهم ترین مسابقات به جیانگ داده شد. او را به معاونت رئیس گروه انقلاب فرهنگی تعیین کردند؛ گروهی که نقش هیات داوری را در این انقلاب فرهنگی برعهده داشت و در واقع به یک امپراتوری مخفی می ماند. این ارتقای مقام شگفت انگیزی بود.