وقتی بچه بودم، مادرم مجله ترقی می خواند. برای ما بچه ها شب ها داستان دنباله دار «کنیز سفید» پرهیجان بود و غم انگیز. گاه صدایش می شکست و با بغض داستان را می خواند. اشک هایش را می کوشید که از ما پنهان کند. با قصه پرغصه زنان شرقی و ایرانی از همان کودکی آشنا شدم و پدر برایمان داستان «یک ایرانی در قطب شمال» را روایت می کرد.

هوا گرم بود و در شرجی همواره سرمای قطب شمال سردمان می کرد. گاه شب ها پدر نسخه چاپ سنگی گلستان و بوستان سعدی، میراث پدربزرگ مان را از کتابخانه مان می آورد و حکایتی برای ما می خواند و در پی آن حافظ جلد آبی خالخالی را می گشود، شعر را معنی می کرد و با فالی شب بخیر می گفتیم. به مدرسه صنیع الدوله قم که رفتم معلم سال اول ابتدایی ما، زنده یاد دکتر محمود بروجردی بود، معلمی که مرا با کتاب آشنا کرد.