در کانتوی چهارم از برزخ کمدی الهی، دانته همراه با ویرژیل حین عبور از کمرکش صخره ای کسی را می بینند که نیم خیز و بی رمق خطابشان می کند. سخنانش آن قدر موجز و بریده بریده است که دانته را به خنده وا می دارد. آن طور که از لحن دانته بر می آید، او صاحب صدا را از پیش می شناسد. او کسی نیست به جز «بلاکوا». برخی زندگی نامه نویسان دانته بر این نظرند که بلاکوا برگرفته از شخصیت داچودی بناویا -یکی از دوستان دانته- است که حدودا یک سال قبل از سرایش «برزخ» در 1300 میلادی فوت کرده بود. بناویا که نوازنده و نیز سازنده اسباب و آلات موسیقی بود، در افواه به تنبلی و سستی شهرت داشته است.