با چوب می شود آدم کشت اما نمی شود شلیک کرد. حالااین حکایت ناشران و نویسندگان و مترجمان ما است. همه به شیوه غریبی به جان کتاب افتاده اند و با حرص و ولع می نویسند، ترجمه و منتشر می کنند و می خواهند با کتاب شلیک کنند. شهوت غریبی در نوشتن، ترجمه و انتشار دیده می شود. در هیچ دورانی از تاریخ نشر ایران، این سه گروه این گونه با شهوت دست در دست یکدیگر نداده بودند؛ شهوتی آمیخته به نهیلیسمی مبتذل که از فرایند افسردگی و پوچی مزمن سرچشمه می گیرد و موجب انزال فکری زودگذر می شود. ابتدا برای جریان سازی در ادبیات کیفیت را فدای کمیت کردند و بعد جریان سازی که با آثار نیم بند محقق نشد، تغییر مانیفست دادند و گفتند اگر از انبوه نوشته ها یکی به در آید و ماه مجلس شود بس، که تاکنون نشده است. و به قول ترنا بازان جنوب شهر: بر چشم بد لعنت، چشم بدخواه تنگ نظر کور.