در تهران که زندگی می کردم بارها پیش می آمد که وسط یک روز معمولی کاری، یا آخر یک روز خسته کننده پرترافیک و سنگین از آلودگی آرزو کنم کاش به جای خیابان های تهران در سفر بودم و جاده ای ناشناخته با طبیعت سبز و تازه. یا همین روزهای سال که می شد با هر باد بهاری که از لای ساختمان ها خودش را به ما می رساند هوس جاده کناره ای را می کردم که وقت رد شدن ازش در اردیبهشت، ریه های تان پر از عطر بهارنارنج می شود و شاید در لایه های زیرین آرزوها و هوس هایم رد پای میل به سفر را می دیدم و به تبع آن استراحت مطلق ذهنم و زمین گذاشتن بارها و مسوولیت ها. این نکته آخر را شاید خیلی ها پای سفر دارند. از همان لحظه ای که از