آواره ایم و منزل ما درخت هاست

این حس باد در همه پایتخت هاست (سپانلو)

همان حسی را دارد که مادری فرزندش را از دست داده باشد، پرنده ای جوجه اش را... یا جنگلی زیباترین و سرسبزترین درختش را. همان حس را دارد وقتی شهری نیمه شب هراسان از خواب می پرد و خالی بزرگی را در وجودش حس می کند، انگاری یک گودی ژرف قلبش را درنوردیده باشد؛ امان از شهر بی شاعر. چشم باز می کند و می بیند لالایی خوان شب های بلند و روزهای تبدارش، حماسه سرای سال های مبارزه و انقلاب و جنگ اش... و عاشقامردی که پیاده روها و بلوارهای بی انتها را وجب به وجب می شناخت و برای هر کوچه ای در این شهر، شعری در بغل داشت، رفته است، دیری