گاه از کتاب خسته شده ام، گاه بیزار و گاه عاشقش بوده ام. گاه برایم ساده بوده، گاه بسیار پیچیده و گاه چیزی شبیه همه چیزهایی که در اطرافم بوده. گاه آن را دور انداخته ام، گاه کنارم بوده و گاه در آغوشش کشیده ام. اما هر چه بوده همیشه با من بوده. حتی آن زمان هم که از آن بیزار بودم و دورش انداختم این «دور»، جایی بیرون از زندگی نبوده؛ جایی بوده مثلا دورتر از رفیق و حرف و خنده و این جور چیزها. برای همین است که کتاب بخشی از هویت من شده است. این نه خوب است و نه بد. همیشه گفته ام اگر کسی بیشتر از آنکه فکر کند کتاب بخواند یک احمق است. من فکر کردن و اندیشیدن را مقدم بر کتاب خواندن می دانم و کتاب اگر به اندیشه