به پچورین!

شنیده ام که این اواخر، بالاخره این سوها آمده ای. نمی دانم چند وقت اینجا بودی فقط آن طور که سرهنگ نوشته بود معلوم شد، چندماهی را در کوه های البرز سر کرده ای پس طبیعی است که از جزییات سفرت بی خبر باشم، اما راستش از آن روز که نوشته های سرهنگ را خواندم هر وقت هوای تهران تمیز می شود و چشمم به کوه های سفید و آبی شمال تهران می افتد، ناگزیر یادت می افتم. خودمانیم آن قبیل مجنون بازی ها و به صحرا زدن ها هم دوره اش به سرآمده یعنی به همان دوره خودت و لیرمانتوف عزیز هم به زور می خورد چه رسد به امروز من که روز و شب در این شهر غول پیکر بی قواره به هزار چیز مشغولم و دست آخر هیچ چیز از پسش