خودشان تابستان های کودکی شان را توی کوچه های آشتی کنان گز کرده اند، پسرها با توپ های پلاستیکی راه راه سفید و قرمزو دخترها هم با گوشواره های گیلاس و بچه های پلاستیکی چشم آبی شان. آن روزها، بازی شان، سر جایش بود؛ خواب خوش بعد از ظهرشان، سرجا و برنامه کودک شان هم، سر جا.

فراغت، آن وقت ها معنای فراغت می داد؛ چتری بود گشاده روی سرشان. تا دل تان بخواهد فرصت داشتند توی عالم کودکی، با خودشان و اسباب بازی های شان حرف بزنند، بدوند، بخندند، بازی قهر و آشتی راه بیندازند و سفر بروند که بشود وصف انشای «تابستان خود را چگونه گذراندید؟»