سرم را که بر می گردانم، دلم هری می ریزد. چهره اش تمام هوش و حواسم را می برد. نه راه پیش دارم و نه راه پس! پشت سرم ایستاده و با آن قیافه حق به جانب، دستش را از لای موهای درهم برهمش بیرون می کشد و می پرسد: «کاری داشتی آبجی».

قصه صدایش البته با چهره اش زمین تا آسمان توفیر دارد، از آن صداهای بم به قول قدیمی ها <کار کرده> است که جان می دهد یک دهن آواز مرغ سحر بخواند! ساعت 3و نیم بعدازظهر است و هنوز گرمای داغ تابستان نرسیده، خودش را زیر باد خنک کولر پایه دار مغازه اش ولو کرده است. اما از بد ماجرا چون چرت عصرگاهی اش هم به هم خورده، دل و دماغ درست جواب دادن ندارد و هی می خواهد از زیر بار سوالات