یادم هست اواخر دهه پنجاه و اوایل دهه شصت، صحبت از یک فیلمساز کویتی بود که در جشنواره های نه چندان معتبر جهانی مقام می آورد و روزگاری بود که اگر فیلمی از ایران، در تاشکند هم سوم می شد رسانه های مکتوب، ویژه نامه منتشر می کردند! [باور کنید! من که با شما شوخی ندارم!] آن موقع اصلا کویت تولید مشخص سالانه نداشت در حوزه سینما اما سینمای ما، تولید قابل توجهی داشت و چقدر آرزو می کردیم یک موقعی ما هم بتوانیم در ورشو یا مسکو یک مقام چهارمی بیاوریم! روزگار البته عوض شد و کار به جایی کشید که وقتی نخل طلاگرفتیم، گفتیم برای سینمای ما کم است و وقتی ژان لوک گدار گفت که از نظر او سینما به قبل و بعد از کیارستمی تقسیم می شود، گفتیم کیارستمی انگشت کوچک باقی سینماگران ما نیست و وقتی فرهادی برنده اسکار شد، طوری رفتار کردیم انگار جایزه سینمایی کره شمالی را برده! حالاسوال این است: بد است که یک عده بروند در کشورهای همسایه، همه را به تحسین وادارند؟ منظورم اصلا تایید ساختن فیلم برای جشنواره نیست اما مگر کسی که توی المپیک مدال می آورد تشویق نمی شود؟! فرق سینما و ورزش در چیست؟ همیشه همین طور بوده، ما ممکن است از یک فیلم کیمیایی یا بیضایی یا مهرجویی یا حاتمی کیا بیشتر لذت ببریم و به فلان فیلم و کارگردانش اصلا محل نگذاریم و همان فیلم برود در کن، جایزه ببرد، مشکل اش چیست؟علیرضا رضاداد مشاور عالی رئیس سازمان سینمایی که در شصت و هشتمین دوره جشنواره فیلم کن حاضر بوده، در این باره گفته:«باید خوشحال بود، فیلمی مثل «ناهید» که اولین ساخته بلند کارگردانش محسوب می شود، توانسته فارغ از جایزه ای که کسب کرد در جشنواره کن حضور پیدا کند و دریافت جایزه هم به شکل طبیعی می تواند مزیتی برای فیلم باشد...تنگ نظری هایی که درباره حضور فیلم های ایرانی به بهانه های مختلف ایجاد می شود، مانع توسعه فرهنگی و رشد سینمای ایران می شود. به جای بهانه جویی و تنگ نظری باید بتوانیم فضای نقد و گفت وگو و تعامل را برای پیشرفت سینمای مان فراهم کنیم.»