آنچه در سال های دهه شصت، اندک اندک نام «شعر انتظار» به خود گرفت و از «موضوعیت» به «کثرت» رسید و در دهه هشتاد، با افزایش شمار شاعران آیینی، به عنوان شاخه ای مهم، از نوآوری، زبان روز و تحولات شعر پارسی بهره جست، نه در شعر پارسی، بی پس زمینه بود نه در شعر جهان.

در شعر جهان، در زبان های اروپایی که در کشورهای مسیحی شکل گرفته و رشد یافته بودند، شعر درباره «موعود» سابقه اش به دوران پذیرش مسیحیت توسط امپراتور کنستانتین بر می گردد و در دوران حاکمیت مسیحیت به عنوان ستون حاکمیت سیاسی در اروپا هم، این نوع شعر، ستوده و حمایت می شده اما با ورود دوران مدرن به اروپا، «موعود» مسیحیان، با همان جلوه های