روز 12 خرداد برای شرکت در یکی از نشست های «باید درباره آب گفت وگو کنیم» در شهر مهریز یزد و در جمع کسانی بودم که همگی به نوعی با قنات سروکار داشتند. مقنی، کشاورز، مدیر اجرایی و مقام سیاسی مرتبط با مدیریت آب و قنات گرد هم آمده بودند تا درباره نقش قنات در مدیریت پایدار آب گفت وگو کرده و تشریح کنند که چه بلایایی بر سر قنات های ایران آمد که به وضع فعلی درآمده اند. بحث های بسیاری درباره علل تخریب قنات ها مطرح شد، اما از میان همه علل، یک علت بیش از همه تکرار می شد. اکثریت افراد وقتی لب به سخن می گشودند یکی از علل تخریب قنات ها را «رعایت نشدن حریم قنات» برمی شمردند.