تاریخ نگاری کلاسیک که عمر آن در اروپا در اوایل قرن با مکتب آنال به پایان رسید، در ایران همچنان زنده است. در این رشته، پاسخ هایی اغلب کلیشه ای برای پرسش هایی کلیشه ای تر اصل متن را می سازند. درست برعکس تاریخ شناسی مدرن که برپایه الگوی آنال و پساآنال در جهان آغاز شد، و پاسخ هایی همواره متفاوت برای پرسش هایی همیشه گوناگون عرضه می کند.

تاریخ شناسی جدید که از آن با عنوان تاریخ فرهنگی و انسان شناسی تاریخی نیز یاد می شود و بنابر رویکرد ما می تواند همه این عناوین را با هم جمع کند یا برای هر کدام معنایی متمایز در نظر بگیرد، با مکتب آنال و اندیشمندان بزرگی چون لوسین فور، فرنان برودل، ژرژ دوبی و