چیزهای زیادی هستند که می روند تا به خاطره تبدیل شوند. سفره های افطار هم شاید یکی از همان چیزهاست. همان سفره های قدیم. سفره هایی که پهن می شد از این سر تا آن سر اتاق. دور تا دور سفره، چینی های گل قرمزی بود و عطر نان تازه و ریحان و گردو که دل را می کشاند تا ثانیه های ربنا. صدای ربنا که بلند می شد پشتش صدای شلپ آب بود و افتادن هندوانه ها در حوض شش ضلعی وسط حیاط و پیچ و تاب ماهی گلی های بازیگوش. صدای دل ضعفه ها و هوس قاپیدن ظرف زولبیا و بامیه. صدای تسبیح انداختن های مادربزرگ و زمزمه های پدربزرگ و همخوانی اش با ربنایی که یکی می شد با رنگ لاجوردی رو به غروب آسمان.