یک روز یک نفر دست نداشت. باعمود آهنی بر فرقش کوبیدند، اگر دست داشت می توانست جلو ضربه عمود را بگیرد ولی دست نداشت. از اسب که به زمین می افتاد لااقل اگر دست داشت با صورت به زمین نمی خورد ولی او باز هم دست نداشت.

یک روز دیگر 175 نفر که داشتند زنده زنده زیر خاک دفن می شدند، وقتی خاک بر سر صورتشان می ریخت دست نداشتند که جلو صورت هایشان بگیرند، دستانشان را با سیم تلفن صحرایی که سفت و برنده است بسته بودند.این روزها همه جا نقل مظلومیت 175 غواص شهیدی است که پس از 30 سال تصمیم گرفتند خورشید حضور خود را به شب زدگانی که ما باشیم، نشان بدهند. پریچهرهای آسمانی آمدند و با همان دستان بسته قفل فراموشی