نسل جدید شاید نداند که وضعیت سینمای ما، قبل از پیروزی انقلاب 57 چطور بود البته اگر کمی کنجکاو باشد می رود پایین ایستگاه متروی مولوی و بخشی از فیلم های آن موقع را پیدا می کند یا به کتاب ها مراجعه می کند و می فهمد که کار به جایی رسیده بود که مثلا «بیک ایمانوردی» هر روز سر صحنه چند فیلم می رفت و چون فرصتی برای حفظ کردن دیالوگ ها نبود، جلوی دوربینی که فیلم صامت می گرفت[چون فیلم ها را بعدها صداگذاری و دوبله می کردند] از یک تا 10 می شمرد! بعضی ها به اتکای فیلم های موج نوی دهه پنجاه فکر می کنند که آن موقع ما سینمای پیشرویی داشتیم اما 95 درصد همان فیلم های کم هزینه و کم تعداد هم به اکران عمومی گسترده یا حتی به اکران عمومی محدود نمی رسیدند. اینکه می بینید سینمای ایران به مرحله ای رسیده که وقتی فیلمی ایرانی برنده کن می شود یا اسکار می گیرد، دیگر چندان برای مان مهم نیست و به فکر ورود به بازارهای جهانی هستیم، کلیدش در دهه شصت خورده یعنی دهه ای که سینمای ایران از سینمایی رسما ورشکسته که حتی حریف سینمای بی در و پیکر ترکیه آن موقع هم نمی شد، بدل شد به یکی از مدعیان لیگ جهانی! منوچهر شهسواری تهیه کننده سینما در این باره گفته:«دهه 60 تنها دهه مهم در سینمای ایران نیست، بلکه دهه مهمی در تاریخ معاصر ایران است و اگر متوجه این اهمیت ذاتی نباشیم دچار مشکلات بسیاری می شویم. در این دهه مرجعیت نظام روشنفکری ایران آهسته اما پیوسته از ادبیات و شعر به سینما منتقل شد، شیوه های تولید در این دهه ماهیتا تغییر کرد، امنیت بازار سینما در این دوره تامین شد، در دهه 60 کسی از مدیران نمی پرسید وضعیت ما چه می شود، بلکه می پرسیدند چه کار کنیم بهتر است و این نگاه جمعی جامعه و نسبت مستقیم آن با انقلاب را نشان می داد. مدیران دهه 60 خود را در مقام بازسازی و بازنگری سینمای ایران نمی دانستند و بیشتر به دنبال تاسیس بودند و نسبت به این دیدگاه باید پیامدهای تاریخی آن را برعهده می گرفتند، چرا که تاسیس همیشه با حذف همراه است.» در یک کلام، سینمای ایران، در دهه شصت، سینما شد!