ما فقط چیزی شنیده ایم و از کنارش گذشته ایم؛ شنیده ایم کودک کار، دختر فراری، زن خیابانی. اگر خیلی دلسوز بوده ایم ذره ای تامل کرده ایم و آهی کشیده ایم و دعایی نثار کرده ایم، وگرنه پوزخندی زده ایم، آسمان و ریسمانی بافته ایم و گذشته ایم از کنار آدم هایی که زیر فشار ناملایمات استخوان ترکانده اند و شده اند کسی که ما ریشخندش می کنیم.

حوزه آسیب های اجتماعی پر از این موضعگیری های سیاه و سفید و خاکستری است، حتی در بین سازمان های مسئول که انگار دچار یک نوع دستپاچگی می شوند وقتی زیر پوست جامعه برایشان رو می شود و آن وقت آنها باید برای همه این زخم های سرباز کرده، مرهمی بسازند. موضوع دختران فراری یکی از این زخم هاست؛ جراحتی به بدخیمی معضل زنان خیابانی یا کودکان کار که اتفاقا دولت وجودش را همیشه پذیرفته ولی اقداماتی که تابه حال انجام داده در قد و قواره مشکل نبوده است.