محراب، مانند هر پگاه، پاسدار همیشه اش را به سوی خویش می خواند و علی(ع) بر سجده آخرین پیشانی می ساید. تیغه شمشیر در تاریکی می درخشد و عرش می لرزد و محراب دری می شود از درهای بهشت. لبه تیز کینه و حقارت بر تارک ابرمرد اسلام می نشیند و خون مولود کعبه بر دامن ابن ملجم شتک می زند که عقده های دنیایی اش را در شهادت بزرگمردی جست وجو می کند که دنیا را، دنیا را، دنیا را، سه طلاقه کرده است و نخستین شهید محراب، ضربت خورده از کینه حقیران دهر، رستگار ترین آفریده یزدان است و ساقی کوثر است و همسر کوثر امت و گواه همواره تاریخ بر مظلومیت شیعه: که پیشانی اش همواره از خونش سرخ است و فریاد حق جویی و عدالت خواهی اش،