آن سال ها که هنوز خبرنگار نبودم و اخبار علمی را به نقل از «پژوهشگران» یا «محققان» در روزنامه ها می خواندم که درباره فواید یا مضرات خوراکی ها یا لوازم پیش پا افتاده زندگی توضیح می دادند، دانشمندان مورد استناد آن خبرها به خیالم، یک مشت نابغه های ژولیده عجیب و غریب بودند با روپوش های سپید و بلند آزمایشگاه و موهای آشفته و عینک های ته استکانی.

معمولانشسته پشت میکروسکوپ، تصورشان می کردم با هزار هزار موش سپید کوچک یا با قطره چکانی در دست راست و «بشر» یا «ارلن مایری» در دست چپ. آنها در رویای من همیشه مشغول آزمایش برای کشف شگفتی های جهان و کمک به بقای ما آدم های عادی بودند و دست انواع خوراکی ها و لوازمی را رو می کردند که لباس دوست پوشیده بودند، اما قصد جانمان را داشتند یا بی اهمیت به نظر می آمدند، اما می توانستند فرشته نجاتمان باشند.