در هند در زمان زمامداری جواهر لعل نهرو، سیاست های بازتوزیعی به این شکل در دستور کار قرار گرفت که گفته شد ما از ثروتمندان مالیات می گیریم و این مالیات را عینا بین فقرا تقسیم می کنیم. برداشت آنها از بازتوزیع ثروت این بود که چون فقط یک جابه جایی اتفاق می افتد، بنابراین دولت به هیچ وجه نیاز به خلق منابع جدیدی ندارد. تصور سیاست گذاران هند این بود که این جابه جایی بر مناسبات سطح کلان اقتصادی تاثیری نمی گذارد اما وقتی این تجربه به اجرا درآمد، اقتصاد هند با شرایطی بسیار شکننده و به شدت علیه فقرا، روبه رو شد یعنی شرایط رکود تورمی حاد گریبان ملت هند را گرفت. این موضوع مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه این بود