چون می دانم دوست ندارد که استاد خطابش کنند و از گزافه گویی ها و مسائل هالیوودی و شهرت طلبی های امروز جامعه ما بیزار است، ترجیح می دهم او را با صمیمیت «احمد پژمان» بنامم. او نه تنها در دانشکده هنرهای زیبا استاد من بود بلکه اکثر آهنگسازان امروزی به نحوی از شاگردان اومحسوب می شوند. دانش آکادمیک در موسیقی غربی و شناخت و علاقه وافر او به موسیقی ایرانی سبب شده آثار ارزشمندی خلق کند. اگر چه ممکن است از این نوشته کوتاه من هم ناراضی باشد ولی به سهم خود لازم می دانم در این روز فرخنده نکات بسیار مختصر وفهرست واری را از گنجینه آثارش توضیح بدهم. احمد پژمان با ساخت اپراهایی چون «جشن دهقان» و «دلاور سهند» از بنیانگذاران اپرای ایرانی است و نیز با استفاده از تدابیر پلی فونیک و کنترپوان بر اساس ملودی های ایرانی با ساخت آثاری برای ارکستر سازهای ایرانی راه را برای گروه های موسیقی و آهنگسازان امروزی که از این فنون استفاده می کنند مهیا کرد. از آثار سمفونیک او که بر گرفته از تم های ایرانی است می توان «راپسودی برای ارکستر»، «سمفونی نوروز» و «خرمشهر» را نام برد که نشان از جایگاه خاص او در ارکستر سمفونیک ایران و علاقه بسیار به موسیقی سرزمین اش دارد. بیشتر آثار احمد پژمان دارای تکنیک های موسیقی علمی جهانی با هویتی ملی است که تاثیر فراوانی بر آهنگسازان ملی امروز ایران دارد. احمد پژمان در تمام ژانرهای مختلف موسیقی حتی موسیقی فیلم هایی چون «دلیران تنگستان»، «عیاران» و«شازده احتجاب» فعالیت داشته که او را از جمله آهنگسازان مبدع و تاثیر گذار معرفی کرده است. او همچنین قدرت فوق العاده ای در خلق ملودی زیبا به صورت بداهه دارد.

در مورد تواضع و فروتنی او نیز هر چه بگویم کم است. هیچ گاه نشنیدم که از اجرای آثارش در کشورهای خارجی و همچنین تحصیلات آکادمیک خود در اتریش و امریکا استفاده تبلیغاتی و هالیوودی کند و چون دیگران، به رخ مردم بکشد زیرا افق پهناور دنیای موسیقی را می شناسد. امروز بسیار خوشحالم که توانستم از چند ماه پیش به پاس بزرگداشت او اثری در سه «مومان» برای ارکستر سازهای زهی به نام «پژمان» را به اتمام برسانم و از این فرصت استفاده کنم که در روز تولدش به او رسما تقدیم کنم و تولدش را تبریک و برایش آرزوی سلامتی و طول عمر با عزت و افتخار می کنم.