بوده و هستند قلیل اندیشه ورزانی که با وجود پرورش فکر، دست به قلم نمی بردند تا ذات تفکر در سیر طبیعی خود به شکل شفاهی بارور شود؛ آنان برای خود افسوسی نداشتند؛ حتی اگر در این سیر کار به سرانجام نرسیده، فنایی رخ دهد؛ که طبعا روی می داد و ایده ها پنهان و سترون می ماند. آنان اعتقاد داشتند اندیشه تا آن دم که محصور شکلی بیرونی نشده و در قالب تنگ و منجمدکننده واژگان درنیامده، طراوت و تازگی خود را حفظ کرده، روزبه روز نوتر و زایاتر شده و خبط و خطایی اگر در آن است تصحیح می شود. از آن سو نیز باور داشتند اندیشه تا آن هنگام که در گنجینه ذهن است و تنها با زبان بیان برای جمع محدودی بازگو می شود، افسار آن به