نیچه می گوید: «آدمی هرچه بیشتر خود را راه برد، دیگران کمتر او را راه خواهند برد». امروز همه ایرانیانی که در دوران تحریم های ناجوانمردانه صدمه دیدند اهمیت این سخن را بهتر از سایر مردم جهان درک می کنند.

گفتمانی که با منطق و دیپلماسی پیش رفت، موفق شد مسیری را که امکان منتهی شدن به جنگ داشت، به گفتمان پیروز جامعه جهانی بدل کند.

اما نباید اسیر هیجانات کاذب شویم و گمان کنیم از فردا قطار روی ریل می افتد و سیل پول های بلوکه شده روانه کشور می شود، نباید گمان کنیم دیگر اثری از مشکلات نخواهد بود و انتظارات غیرواقعی ایجاد کنیم. اقتصاددان ها معتقدند پس از توافق، افزایش تولید نفت به سطح پیشاتحریم دست کم یک سال به طول خواهد انجامید و رفع موانع واردات و ورود دلارهای آزادشده نخستین متغیرهایی هستند که مردم در زندگی روزمره لمس می کنند؛ اما رونق اشتغال و رفع بیکاری دست کم دو، سه سال طول می کشد. تحولات مثبت اقتصادی پس از توافق اولایک شبه نخواهد بود و تدریجی است و حتی با تاخیر رخ خواهد داد. این در حالی است که نظرسنجی های معتبر حوزه اجتماعی نشان می دهد اشتغال و بیمه و ارتقای خدمات بهداشتی و درمانی از مهم ترین مطالبات مردم از دولت است. با این حساب مردم توقع دارند بلافاصله پس از رفع تحریم ها معضل بیکاری حل شود و جوانان سروسامان بگیرند درحالی که تغییر این وضعیت به سادگی ممکن نیست و باید عقلانی به ماجرا نگاه کرد. بخش بزرگی از این آگاهی بخشی هم به عهده ما رسانه هاست. نباید منتظر رخدادهای عظیم در حوزه اقتصاد یا اجتماع باشیم، زندگی همه ایرانیان عوض می شود اما به آرامی.