«داستان های کوروش اسدی، چگونه بدل به نقدی بر هوشنگ گلشیری می شوند؟». هوشنگ گلشیری مانند راعیانی که بر بدن دام های خود داغ می نهند تا از دیگر دام ها بازشناخته شوند، بر سیمای آدم های خود داغ می گذارد. گاه با خال و گاه با چالی بر روی گونه. او آناتی از یک چهره را برمی گیرد و تا آن «آنات» نگریزند، آن را به مثابه سیماچه ای، به یاری یک خال بر روی چهره پرچ می کند. مسئله این است: تثبیت و ظهور یک چهره فرار در یک چارچوب پایدار. اما مسئله بیش و پیش از آنکه مسئله ای عکاسانه باشد، مسئله ای چلنگرانه است. پرچ کردن، میخ کوبی و خال کوبی. مسئله این است: «خال-میخ». او به یاری کوبیدن یک خال-میخ روی چهره، آن را به