گروه های تلگرامی و وایبری را که باز کنید، پر است از شوخی و خنده و دست انداختن هرآنچه می شود دست انداخت. گویی عده ای طنزنویس دورهم جمع شده اند و برآیندش شده متن ها و اشاره های خنده دار. بااین حال ظاهرا یک گروه متشکل طنزنویسی در کار نیست و جامعه ایرانی به شکل خودجوش اخبار را رصد می کند و به محض اینکه بتواند، سوژه ای برای خنده می یابد. از خبرهایی مثل گم شدن دکل نفتی ایران تا توافق هسته ای و حواشی آن، می شوند خوراکی برای خنده بیشتر. از بالاکه نگاه می کنید، گویی مردم دور هم جمع می شوند، سوژه ای را که دور از دسترس است و نمی توانند در موردش کاری بکنند، روبه رویشان گذاشته اند و دارند می خندند. اما آیا