«نگو من اگر من یعنی ناچیز، شکل ناچیز هیچ کس را دارد.

بیمار نیستی زخم داری

مانده زندگی را درد داری.

چگونه است تیمار تن زخمی،

تنی که نمی تواند خشنودی از زنده بودن را

نگاه دارد؟

و کجاست امن ترین جا وقتی آنجا

باید جایی دیگر باشد جز در تن؟

درست حالاصدای تو درگیر این دهان است

که واژه هایش اینجا نبضی هستند

می تپند

باخت را، حبس را، خفگی را.

تو نمی توانی بگویی

یک «تن» ترجمه می کند «تو»ی خود را

تو را می گویم، هی تو!»

آنچه خواندید پاره ای است از شعر بلند «شهروند: تغزلی آمریکایی» از کلودیا رنکاین. این شعر بلند که در واقع همه کتاب پنجم خانم رنکاین است، شعری است درباره نژادپرستی و تخیل. به تعبیر شاعر، در این شعر سعی بر این است که تغزل به واقعیت هایش کشانده شود. منظور از واقعیت ها اعمالی است که در گفتار، نگاه ها و قضاوت های نژادپرستانه هر روز در محیطی که شاعر در آن زندگی می کند، یعنی آمریکا دیده می شود. از نقاشی کشتی برده های ترنر تا ضربه سری که زین الدین زیدان در فینال جام جهانی 2006 به سینه بازیکن ایتالیایی زد در شعر شهروند شاهد مثال هستند. شهروند بیانیه ای قدرتمند درباره کنش های فردی و جمعی نژاد پرستانه در جامعه پسا نژادی است. شکل شعری شهروند، شعر نثر است.

کلودیا رنکاین در جامائیکا به دنیا آمده و 50 سال است در کینگزتن و نیویورک زندگی می کند. او مدرس کالج پوموناست. پیش از شهروند: تغزلی آمریکایی رنکاین چهار کتاب دیگر منتشر کرده است: مگذار تنها بمانم: تغزلی آمریکایی، طرح، پایان الفبا و در طبیعت چیزی خصوصی نیست که برای این کتاب ها جوایز متعددی کسب کرده است. او نمایشنامه نیز می نویسد.

پاره ای دیگر از شهروند: تغزلی آمریکایی: «و هنوز دنیا دست به تراشی خشم آگین می یازد

فکر می کنی که ای؟ می پرسم از خودم

چیزی نیستی تو.

کسی نیستی تو.

تو.

پیکری در دنیا مغروق

هی تو»