آنچه این روزها بین مذاکره کنندگان آمریکایی با برخی نمایندگان کنگره و مذاکره کنندگان ایرانی با برخی نمایندگان مجلس گذشت، روان شناسانی را که با تاریخ علم روان شناسی آشنا هستند، به یاد اختلاف دو دانشمند برجسته قرن بیستم می اندازد؛ آلبرت اینشتین و زیگموند فروید. این دو دانشمند برجسته در سال های پس از جنگ جهانی اول، که 20 میلیون کشته در تاریخ به جا گذاشت، در مکاتباتی با هم از تبیین جنگ و علل آن گفتند. اینشتین که دانشمندی صلح طلب بود، در گفتاری می گوید: «من نیز همانند متفکر بزرگ آمریکایی، بنجامین فرانکلین، بر این باورم که هرگز جنگی خوب و صلحی بد وجود نداشته است». او بر قوت استدلال بشری تاکید می کرد