ماکیاولی، متفکر سیاسی ایتالیایی در قرن شانزدهم میلادی «بخت» را نیروی بالهوس و پیش بینی نشده ای و غالبا مقاومت ناپذیری دانست که از بیرون بر سرنوشت انسان ها تاثیر می گذارد. از دید او گرچه انسان بازیچه بخت نیست اما نیروی عظیم بخت هم چون «رودخانه خروشانی» است که وقتی خشم می گیرد تمام درختان، بناها و همه چیز اطراف خود را به تسلیم وامی دارد. ماکیاولی خود نیز اسیر «بخت» بد شد. گرچه باور داشت که حاکمی چون بورجیا می تواند اهالی فلورانس را متحد کند و شبیه آن «شهریار» ترسیم شده ذهن او باشد بااین حال، سیر وقایع مدیچی ها را به حکومت فلورانس بازگرداند و سبب برکناری ماکیاولی از مقام سیاسی خود شد و او را به