ژان ژاک روسو در کتاب اعترافات می گوید «در برابر دوستانم به یک اصل اخلاقی تخطی ناپذیر پایبندم و آن این است که باید خود را به آنان چنان که هستم نشان دهم. نه بهتر و نه بدتر». این شکل از گفتارهای اخلاقی که از سوی فیلسوفان و نویسندگان حوزه های مختلف در جوامع اروپایی هم زمان با دوران روشنگری عمومیت پیدا می کند، در حالی است که هنوز ناقوس تجدد برای آنها به صدا در نیامده بود. آنها اعترافات را که همان اقرار به کژی های نفسانی و عادات ناپسند درونی است، میان مردم رواج دادند و آن را جزئی از فرهنگ و رسوم خود تلقی کردند و تاکنون به آن پایبند مانده اند.