بررسی آثار به جامانده از مورخان ایرانی نشان می دهد که سیل یکی از بلایای طبیعی است که سرزمین ایران همواره با آن مواجه بوده است. سیل یکی از موضوعاتی است که در آثار مورخان دوره قاجاریه به کرات به آن اشاره شده است. در آثار محمدحسن‎خان صنیع‎الدوله ملقب به اعتمادالسلطنه، رضاقلی خان هدایت، ابومحمد نادرمیرزا و... از سیل های تهران و دیگر شهرهای ایران نام برده شده است. به طوری که در دوره قاجار اطراف تهران خندق هایی حفر شد که آب سیل به آنها می ریخت و در آن ذخیره می شد. این سیل ها به خاطر توفان های غیرمنتظره روی می داد و مخصوصا در فصل تابستان که مسیل ها خشک بود، باعث جاری شدن آب و ازبین رفتن خانه و کاشانه مردم می شد. به دلیل نبود سیستم های هواشناسی، پیش بینی این حوادث غیرممکن بود و کمک رسانی به حادثه دیدگان بعد از وقوع سیل هم عملاوجود نداشت به طوری که قحطی، شیوع بیماری های واگیردار و کاهش جمعیت پیامد سیل ها بود. همین نبود سیستم های پیش بینی باعث رواج خرافات هم می شد حتی درباره سیلی که در زمان پهلوی دوم در تابستان در محدوده امامزاده داوود رخ داد، شایعه ای پیچید که بی حرمتی به حریم امامزاده باعث وقوع این سیل شده است. انتظار می رود این روزها با گسترش فناوری های پیش بینی توفان و هواشناسی، بتوانیم هوشمندانه تر در برابر این بلایای طبیعی عمل کنیم.