آدم که نباید همه اش انتقاد کند یا یقه این آدم و آن آدم را بگیرد، یک جایی هم باید حرف خوب را نقل کند. دکتر محمد صنعتی آدم مشهوری ست در حوزه روانپزشکی و روانکاوی که اغلب نگاهی پژوهشی هم به حوزه ادبیات داشته و دارد؛ اگر می خواهید درباره اش بیشتر بدانید، در اینترنت منابع زیاد است فقط من سه جمله به نقل از فرهنگنامه ویکی پدیای فارسی نقل می کنم: «تحصیلات روانپزشکی و روانکاوی او در بیمارستان های دانشگاهی لندن مانند گروه بیمارستان های Middlesex لندن و انستیتوی روانپزشکی لندن بوده و در سال 1983 موفق به اخذ عضویت در کالج سلطنتی روانپزشکان انگلستان(MRCPsych) شد. طی ده سال بعد به دلیل فعالیت برای ارتقا و گسترش دانش روانپزشکی به مرتبه عضویت ممتاز این کالج (FRCPsych) رسید.» دکتر صنعتی البته سال هاست که در ایران است و در ایران هم به حرفه تخصصی اش، هم به دلمشغولی های ادبی اش ادامه می دهد. او اخیرا درباره تاثیر «اندوه» بر روند خلاقیت ادبی گفته: «گاه تصور این بود که شعر و هنر از غم و رنج سرچشمه می گیرد در حالی که شعرهایی در تجربه خوشحالی و سرخوشی سروده شده است. باید تصور اینکه شعر از رنج یا مرگ و فراق سرچشمه بگیرد، تغییر کند.» به نظرم اگر شاعران، خودشان را از این همه اشک و آه و غروب گرفته و حال گرفته رها کنند هم برای خودشان خوب است هم برای جامعه هم برای خانواده هاشان! بالاخره هیچ کس شادی نخواهد، خانواده که روی خوش می خواهد!