نظام آموزشی معماری در ایران سال هاست مورد بازبینی اساسی قرار نگرفته و به همین دلیل نتوانسته با نظام آموزشی پیشرو، پیوند برقرار کند. تقلیدی از مدل آموزشی بوزار مربوط به نیمه سده نوزدهم که در اصل به نیمه سده هفدهم بازمی گردد، با تغییراتی اندک، در فضای آکادمیک معماری ایران برقرار است. در برابر این مدل، مدل باهاوس قرار می گیرد که از 1919 در مدرسه باهاوس و با هدف آشتی تکنولوژی و هنر در قالب آموزش عملی اجرا شد. در سال های پایانی دهه 1930 و با فشار رژیم نازی، باهاوس تعطیل شد و بیشتر استادانش، ناچار به مهاجرت به ایالات متحده شدند. آنها در آمریکا پخش شدند (میس در ایلینوی تک، لازلو موهولی- ناگی در باهاوس