مسلما من هم موافقم که بعد از توافق، قطعا گشایش هایی درخصوص ظهور سینمای ایران در عرصه های بین المللی صورت خواهد گرفت و توجه بیشتری به سینمای ایران خواهد شد اما جشنواره فیلم «زوریخ» پارسال پس از اکران فیلم «ملبورن»، تصمیم داشت فیلم های نسل ششم سینماگران ایران را که نسل جدید هستند، به نمایش بگذارد و درواقع پیش از امضای توافق نامه، چنین ایده ای در ذهن دست اندرکاران جشنواره زوریخ شکل گرفته بود.

حالاکه توافقی صورت گرفته، به نوعی می توان گفت یک فرصت طلبی جذاب توسط دست اندرکاران این جشنواره صورت گرفته و این اتفاق را متصل کردند به توافق نامه ای که امضا شده و البته این اتفاق بدی هم نیست. اما به طورکلی من هرگز تمایل نداشتم سیاست را این قدر روشن و صریح به سینما گره بزنم. امروز مسلما پس از امضای توافق، جشنواره های مهم، بر موج توافق و آشتی سوار می شوند و به سینمای ایران توجه می کنند اما اینکه تصور کنیم با رفع تحریم ها با اقبالی ویژه روبه رو می شویم، این طور نیست. سازوکارهای پیچیده تری بر این موضوعات حاکم است. اگرچه در سال های تحریم، فیلم هایی بودند که قرارداد بین المللی شان هم بسته شده بود و در آخر خریدار گفت وکیلمان به ما گفته که به خاطر تحریم ها، به نفع ماست که فیلم ایرانی نخریم. در بخش دریافت جوایز بین المللی نیز سینماگران مثل هر شهروند دیگری مشکلاتی داشتند. باید مبالغ را از صرافی ها می گرفتند یا از شماره حساب دوست و فامیلشان که خارج از ایرانند، استفاده می کردند. حتی خیلی از جشنواره ها، برای اینکه فیلمی به آنها ارائه کرد، خواستار وجه اندکی هستند و از این بابت نیز سینماگران ما مشکل داشتند. ساده ترین مسائل مالی در عرصه بین الملل برای سینما ایجاد مشکل کرده بود و پس از این، چنین مشکلی طبعا حل می شود. مهم تر از آن، در دوران پساتوافق، حضور جدی تر ایران در بازار بین المللی فیلم است که اگر از چنین فرصتی استفاده نکنیم، سینمای ایران کماکان در جهان بدون سهم می ماند.